«Մեր պետությունը, ի տարբերություն Վրաստանի, ներդրում չի անում ու միայն հարկում է ֆուտբոլը». Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող Թաթուլ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Երեկ գիշեր ֆեյսբուքի իմ ժապավենը գրեթե բացառապես ֆուտբոլ էր՝ դատապարտում, ծաղր, հեգնանք, հումոր...

Այդպես էր նաև չորս օր առաջ՝ Երևանում Վրաստանի հավաքականին 0-3 պարտվելուց հետո:

Ես ուզում եմ գրել մի բանի մասին, որ չեն գրել իմ ընկերներն ու հետևողները, բայց որը, իմ կարծիքով, ամենակարևորն է և մեր երեկվա մղձավանջի բուն պատճառներից մեկը, եթե կուզեք՝ գլխավորը:

Մեր պետությունը, ի տարբերություն Վրաստանի, ֆուտբոլի մեջ ներդրում չի անում և միայն հարկում է ֆուտբոլը:

Եթե Հայաստանում կա Պրեմյեր լիգա, Առաջին լիգա, մանկապատանեկան ֆուտբոլ, ապա դրա մեջ պետությունը ունի ԶՐՈ ներդրում: Հակառակը, նայեք և տեսեք, թե անցյալ տարի ինչքան հարկ են վճարել ՆՈԱ-ն, ԱՐԱՐԱՏ-ԱՐՄԵՆԻԱ-ն, ՓՅՈՒՆԻԿ-ը, ՇԻՐԱԿ-ը, մանկապատանեկան թիմերը...

Վրաստանում արդեն տասը տարի պետությունը ֆինանսավորում է ոչ միայն ակադեմիաները, մանկապատանեկան ֆուտբոլը, այլ Բարձրագույն լիգայի ԲՈԼՈՐ թիմերին:

Ավելի պարզ՝ Հայաստանի պետությունը հարկում և քերում է հայկական աղքատ ֆուտբոլը, Վրաստանի պետությունը ֆինանսավորում է ֆուտբոլը:

Հասկանում եք, չէ՞, տարբերությունը:

Ես, իհարկե, շահագրգիռ կողմ եմ և կարող է իմ գրածը ընկալվել միակողմանի, բայց իրականությունը դա է:

2016 թվականից անուղղակի, իսկ 2018-ից որպես փոքր ակումբի հիմնադիր, տարեկան մինչև 10 միլիոն դրամ եմ ներդնում մանկապատանեկան, մարզային ֆուտբոլում: Սա, իհարկե, մի կաթիլ է ծովում: Այս ինը տարիների ընթացքում ինձ օգնել են՝

ա/ հայկական և միջազգային կազմակերպություններ,

բ/ ֆինանսական ընկերություններ,

գ/ բազմաթիվ անհատներ ՀՀ-ից և Սփյուռքից,

դ/ ես եմ ներդրումներ անում իմ ոչ մեծ կարողություններից:

Մեր պետությունը այս ընթացքում ԶՐՈ ներդրում է կատարել և ԶՐՈ առաջկցություն ցուցաբերել:

Հիմա ես չեմ եկել գրելու, թե պետությո՛ւն, ինձ փող տու: Եթե տա, լավ կլինի, բայց եթե տա, պետք է տա ԲՈԼՈՐ ակումբներին:

Հայկական ֆուտբոլը գոյություն ունի ԲԱՑԱՌԱՊԵՍ անհատ մարդկանց շնորհիվ, պետությունը միայն հարկում է հայկական ֆուտբոլը:

Պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլի և հաջողությունների հիմքը մանկապատանեկան ֆուտբոլն է: Ու քանի դեռ պետությունը 50/50 կամ այլ համամասնությամբ չի մասնակցում ֆուտբոլային, մանկապատանեկան կրթությանը, այն մնալու է անհատ մարդկանց հոգածության և ներդրումների հույսին:

Պատրանքներ չունենաք... հաջողություններ չենք ունենալու, քանի դեռ պետությունը ֆուտբոլ ԲԱԼԵՏ անելուց այն կողմ չի գնում»: